Aínda que era mariño de guerra de profesión, José Luis Prado Nogueira dedicou a maior parte da súa vida á poesía. Durante a última etapa da súa vida residiu en Madrid, onde participou habitualmente nos faladoiros do Café Gijón e no Ateneo.
O seu primeiro libro, Testigo de excepción, saíu á luz en 1953 e posteriormente publicou Oratorio del Guadarrama (1956), Respuesta a Carmen (1958), Miserere en la tumba de R.N. (1960), Sonetos de una media muerte (1963), La carta (1966) e La rana (1966).
Conseguiu o Premio Nacional de poesía pola súa obra Miserere en la tumba de R.N.