Tras levar a cabo a carreira eclesiástica no Seminario de Mondoñedo, que non chegou a exercer, dedicouse por completo ó xornalismo e á literatura. Foi redactor-xefe da revista “Acción Social”, director dos semanarios “Justicia” e “Renovación” e fundador do semanario “Vallibria” en Mondoñedo. En Lugo dirixiu La Voz de la Verdad e El Progreso, ocupando este cargo ata que se xubilou en 1972. Tamén dirixiu o Boletín do Concello de Lugo, El Heraldo de Vivero e a revista “Lucus”.
Ademais de numerosos artigos, José Trapero escribiu as seguintes obras: El Mariscal Don Pedro Pardo de Cela. Leyenda acerca de su prisión y muerte (1925), Lostregos e moxenas (1926), La venganza de Salgado (1931), A ponte do Porco. Lexenda tráxica (1931), Non chores Sabeliña (1943), Pintura mural de Galicia (1978), Cien años de vida local (1978), Lugo y poblaciones próximas. Itinerarios turísticos (1978), Lugo: Antiguas fortalezas (1980), Vida e obra de Leiras Pulpeiro (1983), ...E Peludez dixo (1984).
José Trapero Pardo foi cronista oficial de Lugo, membro da Real Academia de Belas Artes de San Fernando e membro da Real Academia Galega. Ademais, dirixiu o Museo Provincial e foi presidente da Asociación Provincial de Amigos dos Castelos así como vocal de varios padroados.