Currículum

No último cuarto do século pasado, floreceu no panorama musical galego, a figura e obra de Manuel Feijoo, un sinxelo e alegre franciscano, enfundado na pobre capa dos fillos do de Asís, percorrue as rúas compostelanas e as corredoiras de moitos pentagramas corais e solistas, como unha batuta ou unha renovada gramola que conxuntase e aledase a vida e convivencia de tódolos que se lle achegaban ou pasaban ó seu lado. Era alto e espigado. Alto tamén nos cumios da melodía relixiosa e profana, que hoxe sona ainda nas celebracións, sobre todo relixiosas, de tantos encontros ou festividades solemnes de calquera santuario ou igrexa de tantos pobos e cidades de Galicia, así nas voces de corais profesionais como de pequenos grupos amateurs.
“Imos cantar esto de Feijoo, despois estoutro e logo rematamos con outra de Feijoo”. E tamén as bandas de música, que sobre todo na provincia de Ourense, acoden a solemnizar as festas patronais de tantas parroquias. En soportes audio, igualmente.
E sucede que, curioseando en internet e noutros moitos medios, levei a sorpresa de non atopar nin rastro de liña algunha, que falase del. Vaia, entón, nesta plataforma de Galicia Digital, o que creo primeiro acto de desagravio, e de xustiza para un dos bos e xenerosos.
Ben puideran omitirse datos da súa primeira e fundamental vocación relixiosa, pero creo que a segunda, a musical, non foi nel senon un regreso á súa raíz e inocencia orixinaria, como en toda música e en todo home. Ademáis así lles gostará ós seus paisanos e familiares, quen adoraban e seguen adorando ó seu Manuel.

O evanxelio da infancia

Cantos coñecimos ó Pai Manuel Feijoo, todos lle temos oído falar en infinidade de ocasións da tía Isaura e da súa irmá Celia. A ésta ainda a recordamos como a musa e a personaxe da maior parte das súas conversacións e fraternais tertulias. Aquela, a tía Isaura, foi sinxelamente a súa nai case carnal e sí para Dios. Nai case carnal, porque dona Balbina Sousa, a nai de Manuel, morreu cando éste tiña só once meses. Naceu Manuel en Outomuro (Ourense), parroquia de Mundil no ano 1926. ó día seguinte do óbito da súa nai, a tía Isaura ven do veciño lugar de Santa Catalina a recoller ó neno para crialo e educalo na súa casa. Alí viviría ata os 13 anos, idade á que ingresa como seminarista no Convento franciscano de San Antonio de Herbón (Padrón). O que sabemos do P. Feijoo nestes anos de infancia, cóntano os seus irmáns, Odilo e Celia, e o seu íntimo amigo e veciño, porta con porta, o P. José Bugallo. “Manuel comezou a falar, dicindo o Padre Nuestro ou a Santa María... O primeiro que dixo non foi “mamá”, que foi “Santa María”. Este breve relato indica, moi claramente, a clase de persona que era a tía Isaura de Santa Catalina, muller que naceu para “monxa”, pero que se quedou no século para servir ó Pobo de Deus. E o fixo con tódolos seus veciños, pero, de xeito especial, co seu sobriño-fillo, o P. Feijoo. A tía Isaura era solteira e o seu coidado agora era ser nai de Manuel. Ela tiña unhas poucas terras de labranza e había que traballalas. Ós 5 e 6 anos, Manuel xa collía a eixada “e iba tamén diante das vacas”. Pero antes de ir ás labouras cotiás do campo, o día comezaba con unha longa caminata de 3 kilómetros, para asistir á Santa Misa no santuario da Nostra Señora do Mundil. Conta algún dos testigos que, ó principio, como o neno era pequeniño, a tía o levaba no colo. Ós pes da Virxe do Mundil e ó coidado da tía Isaura, Manuel íase facendo misioneiro predicador. E así foi que, xa ós 5 ou 6 anos, no cuarto grande da casa, Manuel construíuse un púlpito con unha silla, posto o seu respaldo ó revés, e dende alí predicaba ás visitas os seus sermones e “exemplos” do mes de maio. Ademáis do púlpito, fabricara un altar que él mismo se encargaba de que estivese sempre adornado con flores da lindante horta da casa (Casa, que por expreso desexo do P. Feijoo, hoxe está convertida en capilla). Á tía non lle gostaba moito o xeito en que lle caía a Manuel eso de traballar coa aixada ou ir co gando. Por eso o enviaba tódolos días á escola comarcal de Outomuro, e a Manuel lle ían gostando máis as letras que o outro. Ata o punto de descollar sobre maneira sobre os compañeiros, que polo camiño lle gastaban as bromas típicas que neses casos se lle gastan ó empollón de turno. Manuel iba crecendo en sabiduría e en gracia ante Deus e ante os homes, e é ós séus nove anos, cando a tía decide que o seu sobriño tería que seguir o que para ela estaba moi claro. Xunto con José Bugallo vai tódolos días a recibir clases de latín e formación relixiosa de Don Aquilino, cura-institución de aquela parroquia. E vai xunto ó cura, porque él ha de ser cura, tamén. Tras varios intentos de ingresar, primeiro no seminario diocesano de Ourense -non podía ser polo alto coste da pensión-, logo en Oseira, onde está un primo seu, pero que a cousa non o convenceu moito, ingresa no seminario de Herbón á idade de 13 anos, tras ser examinado de ingreso polo P. Antonio Montero, que á sazón era morador no Convento de San Francisco da veciña Ribadavia. Alí, agradecida, a tía levaría moitos roscóns ós pobres frailes franciscanos, agora pais do seu fillo-sobriño Manuel. En Herbón cursa os correspondentes anos de humanidades e despois de toma-lo hábito e emitir os votos simples dos Menores no ano 1944, pasa ó Estudiantado de Filosofía no Convento de San Diego de Canedo (Ponteareas). Son os anos da posguerra civil española e a hambruna apodérase dos cenobios e, dun xeito especialmente cruel, deste de Canedo. Xa ahí e para sempre, compón unha suplicante plegaria, para solista e piano, á que os seus compañeiros chamarían “Santa María da Fame”. En voz de contratenor agudo, a melodía faise berro e o irmán Manuel Feijoo xa é o músico do estudiantado e o inspirado compositor que será sempre.