Currículum

Fillo de Toribio Laverde González e Asunción Ruiz Puertas, aos catro anos os seus pais trasladáronse ao pobo de Nueva, Llanes, onde estudou as primeiras letras e latín con Antonio González. En 1847 marchou a Oviedo e estudou Filosofía. Desde 1853, na mesma universidade e nas de Madrid, Valladolid e Salamanca, fixo os seus estudos en ambos dereitos ata licenciarse en 1859, e de Filosofía e Letras en Oviedo. Máis tarde doutorouse en ambas materias. En 1862 opositou a varias cátedras de retórica e poética, obtendo unha no Instituto de Lugo en 1863; dese instituto foi máis tarde nomeado director, cargo que desempeñou desde 1870 ata 1873. Estando vacante a cátedra de Literatura latina nas Universidades de Valladolid e de Santiago concorreu a ambas á vez e foi designado para as dúas. Optou pola de Valladolid e tomou posesión o 1de outubro de 1873, ata que permutou dita cátedra pola de Literatura General Española da mesma escola, sendo nomeado Decano na facultade libre de Filosofía e Letras. En 1874 formou parte do tribunal que concedeu o Premio Extraordinario de Licenciatura a Marcelino Fernández Pelayo, con quen estableceu unha profunda amizade. Trasladado tamén por permuta a igual materia da Universidade de Santiago o 18 de outubro de 1876, desempeñou este cargo ata o seu falecemento.

Máis que aos estudos xurídicos dedicouse aos literarios e filosóficos e deuse a coñecer como prosista e poeta. Foi un dos grandes amigos e conselleiro de Marcelino Menéndez Pelayo, con quen mantivo unha longa e fecunda relación epistolar, ata o punto de que un ano antes de morrer o gran erudito confesou que moitos dos seus traballos non se terían realizado sen o estímulo de Laverde. Tamén se escribía con outros grandes intelectuais do seu tempo, como Juan Valera. En 1865 publicou o Gran almanaque de las dos Asturias, e defendeu o proxecto do ferrocarril cantábrico en cartas e artigos publicados en El Trabajo, Revista Ovetense e La Abeja Montañesa de Santander, no que foi contrariado por case toda a prensa Asturiana.

Sendo xa membro correspondente da mesma, obtivo mención honorífica no certame poético da Real Academia Española celebrado en 1865. Foi nomeado Xefe de Administración de cuarta clase, oficial da de terceiros do ministerio de Fomento, por Real orde de 24 de febreiro de 1872. Foi académico correspondente das Reais Academias da Lingua (1864) e da Historia (1868). Destacou pola súa defensa do noso pasado filosófico, fronte ao descrédito da época. Exerceu gran influencia en Menéndez Pelayo, sobre todo nos seus traballos dos primeiros anos.