Obras realizadas

Foi responsable dun estilo moi personal que, ainda que aberto a diferentes exploracións e con variacións constantes ó longo da súa vida, se identifica con facilidade en tódalas súas obras, sexan pictóricas, murais, cerámicas, gravados e, particularmente debuxo. O debuxo foi unha fortaleza especial do artista, que destaca como un dos grandes debuxantes da arte español do último tercio do século XX, e como tal, está presente en toda a súa obra. Realizou arredor de dous milleiros de obras pictóricas, ainda que o número delas que afloraron no seu catálogo razoado é, 1077. Autor de murais, gravados, debuxos e deseñador de pezas de cerámica, en colaboración con "O Castro", as súas obras figuran nos fondos dos máis importantes museos e coleccións de España, entre elas a Pinacoteca da Universidade de Santiago, Museo do Pobo Galego, Pinacoteca da Academia de Belas Artes, Salomon by Company de Londres, Centro de Arte Contemporáneo de Galicia, Museo Provincial de Lugo, Instituto Cervantes e Parlamento de Galicia. A súa obra pictórica foi recollida nun libro publicado pola Deputación de A Coruña: Antón Castro, José Luis Rodríguez e María Alonso Lescún (2014), Felipe Criado. Inicio de catálogo razonado, 1952-2012.

Era membro da Real Academia Galega de Belas Artes. Obtivo diversos galardóns, como a medalla de prata da Exposición Trienal de pintura, escultura e gravado de Santiago. Defensor acérrimo da inocencia e o vitalismo, Felipe Criado caracterizouse pola exploración profunda de tódalas gamas cromáticas, o tratamento vívido das cores e a súa combinación armoniosa, ainda que na súa paleta predominaron cores diferentes según a súa fase estilística. Despois duns primeiros anos centrados na pintura de paisaxes, centróuse fundamentalmente na figura humana, algo no que afloraba a súa experiencia como titular dunha cátedra de debuxo de orixinal temática e hoxe desaparecida: “Anatomía Artística e debuxo da figura humana en movemento”. "Quizáis por iso", dicía, "traballei moito a figura, pero tamén a paisaxe con figura e sobre todo a figura feminina. Pintei moito o desnudo, pero máis que preocupado pola beleza en sí mesma, estou preocupado polo mundo feminino. Neste aspecto a contemporaneidade veu a darme a razón, pois cando en España era casi un pecado facer un desnudo, eu xa os facía. Hoxe ninguén se escandaliza de nada e vive un erotismo intenso e sano". Algo parecido dicía da abstracción, habéndose revelado sempre contra a moda que, en beneficio da abstracción, censuraba toda a figuración como academicista e tradicional. Na súa pintura figurativa segue reaparecendo a paisaxe e incluso toques de abstracción, do mesmo xeito que nos seus primeiros anos de pintor da paisaxe estaba xa presente unha figuración rotunda e moi plástica.

Na súa obra predomina sobremaneira a cor ocre, "dende que vin na miña primeira visita ó Museo do Prado o cadro 'La sagrada familia de Rafael', que ten o manto de San Xosé nuns ocres dourados asombrosos". Era un apaixoado das obras do Greco, Zuloaga e Benjamín Palencia, pintores que tiveron unha orixinal influencia na súa obra. Definía o seu estilo como "produto da emoción personal" e cría que "pintura e poesía están íntimamente ligadas. O crítico ideal da pintura é o poeta, que non ten coñecementos técnicos, pero tampouco os teñen moitos críticos". De feito Felipe Criado legou numerosos escritos en colaboracións de prensa, discursos e semblanzas, amosando un estilo moi poético que ten nas palabras concomitancias claras co seu estilo artístico.